خودنگاره یا سِلف پرتره چهره نگاری نقاش، عکاس یا پیکره ساز از خود است. کشیدن خودنگاره در میان نقاشان از دهه های پس از رنسانس ( یا حتی پیش از آن ) رواج یافت و در اواخر سده ۱۹ و اوایل سده ۲۰ میلادی به اوج رسید. واقع گرایی و دریافتگری ربع آخر سده نوزدهم نگاه نقاش را بیشتر متوجه خویش و مسائل اطراف خود کرد. در این دوره نقاشان پی بردند که خود نیز جزئی از واقعیت و هستی موجود هستند و می توانند موضوع نقاشی خود قرار گیرند. خودنگاره های سدهٔ بیستم نوعی خودکاوی و روان شناسی خویشتن محسوب می شوند. [ ۱]
از جمله نقاشانی که خودنگاره های شناخته شده ای از خود به جای گذارده اند می توان به رامبرانت و ون گوگ و فریدا کالو اشاره کرد.
ون گوگ در حدود ده سال فعالیت هنری خویش، به ویژه در چهار–پنج سال آخر عمرش، علاوه بر تک چهره هایی که از اطرافیانش کشید، بیش از ۲۰ تک چهره نیز از خود کشید. ون گوگ در خودنگاره های خویش بی قراری و گرانباری انسانی پرشور را نشان می دهد که با نگاهی نافذ و معنی دار، خود را در نگاه مخاطب می نگرد. در بیشتر این آثار، کت آبی، پیراهن سفید، ریش قرمز و نگاه مضطرب به چشم می خورَد و هاله ای از امواج رنگی در پیرامون صورت نقاش چرخ می زند. دو مورد از متفاوت ترین و تکان دهنده ترین خودنگاره های ون گوگ آن هایی است که در بدترین روزهای بیماری اش کشیده است. یکی از این تک چهره ها متعلق به سال ۱۸۸۹ و پس از حادثهٔ بریده شدن گوش اوست که در آن، باند سفیدی نیز بر دور سر او پیچیده شده است. نقاشی دیگر، آخرین تک چهرهٔ او و مربوط به چند ماه پیش از مرگش در سال ۱۸۹۰ است. این تابلو اثری عمیقاً تکان دهنده است که قدرت هراس آور نگاه های یک روان پریش را ثبت می کند. [ ۲]
از جمله نقاشانی که خودنگاره های شناخته شده ای از خود به جای گذارده اند می توان به رامبرانت و ون گوگ و فریدا کالو اشاره کرد.
ون گوگ در حدود ده سال فعالیت هنری خویش، به ویژه در چهار–پنج سال آخر عمرش، علاوه بر تک چهره هایی که از اطرافیانش کشید، بیش از ۲۰ تک چهره نیز از خود کشید. ون گوگ در خودنگاره های خویش بی قراری و گرانباری انسانی پرشور را نشان می دهد که با نگاهی نافذ و معنی دار، خود را در نگاه مخاطب می نگرد. در بیشتر این آثار، کت آبی، پیراهن سفید، ریش قرمز و نگاه مضطرب به چشم می خورَد و هاله ای از امواج رنگی در پیرامون صورت نقاش چرخ می زند. دو مورد از متفاوت ترین و تکان دهنده ترین خودنگاره های ون گوگ آن هایی است که در بدترین روزهای بیماری اش کشیده است. یکی از این تک چهره ها متعلق به سال ۱۸۸۹ و پس از حادثهٔ بریده شدن گوش اوست که در آن، باند سفیدی نیز بر دور سر او پیچیده شده است. نقاشی دیگر، آخرین تک چهرهٔ او و مربوط به چند ماه پیش از مرگش در سال ۱۸۹۰ است. این تابلو اثری عمیقاً تکان دهنده است که قدرت هراس آور نگاه های یک روان پریش را ثبت می کند. [ ۲]
wiki: خودنگاره
خودنگاره (ال گرکو). خودنگاره ( به انگلیسی: Self - Portrait ) یا پرتره یک پیرمرد ( به انگلیسی: Portrait of an Old Man ) یک اثر نقاشی با تکنیک رنگ روغن بر روی بوم نقاشی توسط ال گرکو است که به سال های ۱۵۹۵ تا ۱۶۰۰ برمی گردد و معمولاً به عنوان یک سلف پرتره شناخته می شود. این اثر تأثیر تیسین و تینتورتو را که بر ال گرکو در ونیز داشته، نشان می دهد. هم اکنون در موزه هنر متروپولیتن نیویورک قرار دارد. [ ۱] این اثر در موزه متروپولیتن در گالری ۹۵۸ مشاهده می شود.
wiki: خودنگاره (ال گرکو)
خودنگاره (تامارا در بوگاتی سبز). خودنگاره ( تامارا در بوگاتی سبز ) ( انگلیسی: Autoportrait ( Tamara in a Green Bugatti ) ) خودنگاره ای از تامارا د لمپیکا نقاش لهستانی است که سال ۱۹۲۹ به سفارش مجلهٔ مُد دی دَم ( Die Dame ) برای تجلیل از استقلال زنان کشیده شد و روی جلدش به کار رفت. این نقاشی از شاخص ترین پرتره های سبک آر دکو به شمار می رود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف