[ویکی فقه] شوذب بن عبدالله همدانی، طبق برخی نقل ها غلام عابس بن ابی شبیب شاکری بوده که در کربلا قبل از عابس به شهادت رسیده است.
ملا حسین واعظ کاشفی، شوذب را غلام عابس از طایفه شاکر نامیده است. ولی برخی از معاصرین می گویند چون شوذب از نظر مقام علمی و معنوی بر عابس برتری دارد نمی توان وی را غلام نامید. بلکه هم پیمان عابس و طایفه اش بوده است. (مرحوم شیخ عباس قمی درباره شوذب می گوید: «شاکر» قبیله ای در یمن از همدان است که نسب آنها بر می گردد به شاکر بن ربیعه بن مالک؛ و عابس از همین قبیله بود و شوذب، نزیل و حلیف او بود، نه غلام و یا آزاد کرده و برده او، چنان که عده ای چنین پنداشته اند، حتی استاد ما جناب محدث نوری صاحب مستدرک گفت: چه بسا مقام شوذب از مقام عابس بالاتر باشد؛ زیرا در حق او گفته اند. شوذب از پیشگامان مکتب شیعه بوده است)
خصوصیات شوذب
شوذب، مردی عابد، مخلص و از کسانی بود که برای شیعیان کوفه از امام علی (علیه السلام)، حدیث نقل می کرد. او جنگجوی نام آوری بود که در جنگ های سه گانه امام علی (علیه السلام) یعنی جمل، صفین و نهروان شرکت کرد.
حضور در کربلا و شهادت
این یار باوفای سیّدالشهدا (علیه السلام) در کهنسالی عابس را از کوفه تا مکه برای رسانیدن نامه مسلم (علیه السلام) به امام (علیه السلام) همراهی کرد و با آن بزرگوار به کربلا آمد. در روز عاشورا پس از شهادت حنظلة بن سعد شبامی، عابس بن ابی شبیب شاکری به همراه شواذب بن عبدالله، از هم پیمانان و وابستگان بنی شاکر، به حضور امام حسین رسیدند. عابس به شوذب گفت: ای شوذب چه تصمیمی گرفته ای؟ (می خواهی چه کنی؟) شوذب گفت: چه می کنم؟! به همراه تو در رکاب فرزند دختر رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) می جنگم تا کشته شوم. عابس گفت: گمان من هم همین بود، اما نخست نزد ابی عبدالله برو (و از او اجازه بگیر تا تو جزء یاران او گردی) و او (جهاد و شهادت) تو را مانند دیگر یاران خود، به حساب خدا بگذارد، و من هم تو را به حساب خدا بگذارم (تا اجری ببرم)؛ زیرا در این ساعت اگر کس دیگری با من بود، که از تو به من نزدیک تر بود، دوست می داشتم برود و جلوی چشمانم به شهادت برسد، تا او را به حساب خدا بگذارم (و اجری ببرم) امروز روزی است که هر قدر می توانیم، باید به دنبال اجر و پاداش باشیم؛ زیرا بعد از این روز، دیگر جای عمل نیست، و فقط حساب است. شوذب نزد امام حسین (علیه السّلام) رفت و بر امام (علیه السّلام) سلام کرد و (پس از کسب اجازه) به میدان رفت و دلاورانه جنگید و پس از به هلاکت رسانیدن گروهی از دشمن خود نیز به فیض بزرگ شهادت نایل گشت.
قبر شوذب
...
ملا حسین واعظ کاشفی، شوذب را غلام عابس از طایفه شاکر نامیده است. ولی برخی از معاصرین می گویند چون شوذب از نظر مقام علمی و معنوی بر عابس برتری دارد نمی توان وی را غلام نامید. بلکه هم پیمان عابس و طایفه اش بوده است. (مرحوم شیخ عباس قمی درباره شوذب می گوید: «شاکر» قبیله ای در یمن از همدان است که نسب آنها بر می گردد به شاکر بن ربیعه بن مالک؛ و عابس از همین قبیله بود و شوذب، نزیل و حلیف او بود، نه غلام و یا آزاد کرده و برده او، چنان که عده ای چنین پنداشته اند، حتی استاد ما جناب محدث نوری صاحب مستدرک گفت: چه بسا مقام شوذب از مقام عابس بالاتر باشد؛ زیرا در حق او گفته اند. شوذب از پیشگامان مکتب شیعه بوده است)
خصوصیات شوذب
شوذب، مردی عابد، مخلص و از کسانی بود که برای شیعیان کوفه از امام علی (علیه السلام)، حدیث نقل می کرد. او جنگجوی نام آوری بود که در جنگ های سه گانه امام علی (علیه السلام) یعنی جمل، صفین و نهروان شرکت کرد.
حضور در کربلا و شهادت
این یار باوفای سیّدالشهدا (علیه السلام) در کهنسالی عابس را از کوفه تا مکه برای رسانیدن نامه مسلم (علیه السلام) به امام (علیه السلام) همراهی کرد و با آن بزرگوار به کربلا آمد. در روز عاشورا پس از شهادت حنظلة بن سعد شبامی، عابس بن ابی شبیب شاکری به همراه شواذب بن عبدالله، از هم پیمانان و وابستگان بنی شاکر، به حضور امام حسین رسیدند. عابس به شوذب گفت: ای شوذب چه تصمیمی گرفته ای؟ (می خواهی چه کنی؟) شوذب گفت: چه می کنم؟! به همراه تو در رکاب فرزند دختر رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) می جنگم تا کشته شوم. عابس گفت: گمان من هم همین بود، اما نخست نزد ابی عبدالله برو (و از او اجازه بگیر تا تو جزء یاران او گردی) و او (جهاد و شهادت) تو را مانند دیگر یاران خود، به حساب خدا بگذارد، و من هم تو را به حساب خدا بگذارم (تا اجری ببرم)؛ زیرا در این ساعت اگر کس دیگری با من بود، که از تو به من نزدیک تر بود، دوست می داشتم برود و جلوی چشمانم به شهادت برسد، تا او را به حساب خدا بگذارم (و اجری ببرم) امروز روزی است که هر قدر می توانیم، باید به دنبال اجر و پاداش باشیم؛ زیرا بعد از این روز، دیگر جای عمل نیست، و فقط حساب است. شوذب نزد امام حسین (علیه السّلام) رفت و بر امام (علیه السّلام) سلام کرد و (پس از کسب اجازه) به میدان رفت و دلاورانه جنگید و پس از به هلاکت رسانیدن گروهی از دشمن خود نیز به فیض بزرگ شهادت نایل گشت.
قبر شوذب
...
wikifeqh: شوذب_بن_عبدالله_همدانی