صنج

[ویکی فقه] صَنج، صفحه ای بشقاب مانند از آلیاژ برنز یا برنج که با کوبیدن یک جفت از آن بر هم صدا تولید می شود.
(سنج) حلقه های کوچک سنج گونه در اطراف دایره زنگی یا خود دایره زنگی چنگ. صنج در عربی در دو معنای نخست به کار رفته و معنای سوم در اصل همان چنگ فارسی (نوعی ساز رشته ای بسیار قدیمی) است که به زبان عربی برگردان و معرّب شده است. از احکام آن در باب تجارت و حدود و نیز در پاسخ به استفتائات سخن گفته اند.
حرمت استماع سنج
صنج به معنای چنگ و دایره زنگی از آلات لهو (آلات لهو) به شمار می رود که استفاده و نیز گوش فرا دادن به آن حرام است،
اختلاف حکم در سنج
لیکن درباره صنج به معنای نخست، از فقهای پیشین، کلام صریحی که بیانگر مصداق آلت لهو بودن آن باشد، یافت نگردید. از این رو، برخی، مصداق آلات لهو نبودن آن را به فقها نسبت داده و خود بر آن فتوا داده اند. برخی دیگر، آن را از آلات مشکوک بر شمرده و گفته اند: به جهت شک در مصداق بودن آن برای آلات لهو، استفاده از آن جایز است. بعضی نیز آن را از آلات مشترک (آلات مشترک) بر شمرده و به جواز استفاده از آن در عزاداری تصریح کرده اند، لیکن برخی معاصران، آن را از آلات لهو بر شمرده و استفاده از آن را حتی در عزاداری حرام دانسته اند.