معوذتین

[ویکی شیعه] مُعَوِّذَتَیْن (دو پناهنده)، به سوره های فلق و ناس می گویند که با «قُلْ اَعوذُ» شروع شده و متضمن تعویذ (پناه بردن به خدا) می باشند. به این دو سوره «مُشَقْشَقَتَیْن» نیز گفته می شود.
طبق روایتی که عقبة بن عامر از پیامبر(ص) نقل کرده، معوذتین با هم و یکجا نازل شده اند. پیامبر(ص) فرمودند: « امشب دو سوره بر من نازل کردند که مثل آن ندیده ام یعنی معوذتین » . سیوطی هم که به همین قول معتقد بوده گفته این دو سوره مدنی هستند و در قصه سحر لبید بن اعصم -همانطور که بیهقی در دلائل النبوة نوشته- نازل شده است.
عبدالله بن مسعود، معوذتین را از قرآن حذف می کرد و می گفت: غیر قرآن را با قرآن مخلوط نکنید و معوذتین از قرآن نیست (بلکه دعاست) و پیغمبر خدا(ص) امر کرده که با این دو باید به خدا پناه برده شود.این نظر ابن مسعود از هیچ یک از صحابه غیر از او ابراز نشده است و منحصر به اوست.

[ویکی اهل البیت] مُعَوَّذَتَیْن، به «سوره فلق» و «سوره ناس» می گویند.
معوذتان هر دو سوره اخیر از قرآن. به صیغه تثنیه، دو سوره آخر از قرآن مجید یعنی قل اعوذ برب الفلق و قل اعوذ برب الناس. سوره الفلق و آغاز آن قل اعوذ برب الفلق و سوره الناس و آغاز آن قل اعوذ برب الناس است.
علت نامگذاری این دو سوره به این نام ها، این است که هر دو با «قل اعوذ...؛ بگو: پناه می برم...». شروع می شود و گویند این دو سوره را بدان جهت معوذتان نامیده اند که تعویذ کند صاحب خود را یعنی وی را از هر بدی نگاه دارد.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز در حدیثی، از این دو سوره با عنوان «معوذتان» یاد کرده و می فرماید: «أُنزلت علیَّ آیات لم ینزل مثلهن: المعوذتان؛ آیاتی بر من نازل شده که مانند آنها نازل نشده است و آنها دو سوره فلق و ناس هستند».
خداوند متعال در این دو سوره به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله دستور می دهد که از هر شرّ به خصوص بعضی شرور و وسواس خنّاس به خدا پناه ببرد.

مُعَوَّذَتین
(در لغت به معنای دو پناهگاه است که انسان را از هر گزندی مصون دارد) به صیغۀ تثنیه، دو سورۀ آخر قرآن یعنی فلق و ناس را معوذتین گویند، به آن جهت که تعویذ کند صاحب خود را، یعنی وی را از هر بدی نگاه دارد. و در روایات آمده است که این دو سوره با هم و یک جا نازل شده اند. نیز ← فلق،_سوره؛ ناس،_سوره.